ارزان ترین راه برای دسترسی به آب در مناطق خشک و کویری، دوشیدن ابرها به کمک بادبان میباشد. این روش در عین داشتن راندمان نسبتا خوب در مقایسه با هزینۀ آن، یکی از ناشناخته ترین روشها درکشورهای خشک میباشد. چنانکه در ویکیپدیا، مقاله ای در این مورد به زبان پارسی یافت نمیشود.
این روش "برداشت" آب، یک پیش شرط دارد و آن هم داشتن کوهای بلند در نواحی کویری و خشک میباشد. با این ترتیب، ایران مستعد ترین کشور برای راه انداختن این نوع برداشت آب از ابرهاست.
در انگلیسی به این روش Fog Collection میگویند. در کشورهای اسپانیایی زبان به این امر Atrapaniebla گفته میشود.
من به هنگام خدمت در کشور پرو، شخصا با این نوع روش دوشیدن ابرها آشنا شدم. این روش در کشورهای شیلی(با کوههای بلند)، قطر،یمن، گواتمالا، هائیتی و نپال نیز مورد استفاده قرار میگیرد. ایین کشورها همگی دارای ارتفاعات و کوههای بلند هستند.
این سیستم میان ارتفاعات 400 تا 100 متر نیز جواب میدهد. چه برسد به ارتفاعات البرز و زاگرس.
برای این کار نیاز به بادبانهایی از جنس "نایلون" و یا "پلی پروپیلن" با ضخامت الیافی 1 میلیمتر و سوراخهایی به قطر یک میلیمتر میباشد. تهیۀ این پارچه های بادبانی در ایران ساده و اشتغال زا میباشد.
مقدار برداشت
در سال 1987 به کمک اتحادیۀ اروپا و کانادا در شهر کوچکی در کشور شیلی به نام Chungungo، هفتاد و پنج قطعه بادبان به ابعاد 2 در 4 متر نصب شدند که این تعداد نسبتا کم بادبان، روزانه به طور متوسط حدود 10 تا 100 متر مکعب آب نوشیدنی تولید میکنند. این یعنی 35 لیتر آب نوشیدنی برای تک تک افراد ساکن این شهر کوچک در روز!
فکرش را بکنید که اگر چندین هزار از این بادبانها در نقاط مختلف کشور نصب شوند، بازدهی این بادبانها چقدر خواهد بود.
مسلم است که هر جای ایران مستعد نصب چنین سیستمی نیست. ولی هزینۀ کم و تکنیک سادۀ این روش، بسیار جذاب است. خصوصا با این وضع اقتصادی ایران و شرایط صعب خشکسالی کشورمان.
امیدوارم که این نوشتار، مسئولان وزارت آب را تکانی داده و به فکر وادارد.
فیلمی 8 دقیقه در مورد این بادبانها در پرو
