فیلم بالا صحنه هایی از جنگ هشت ساله ایران و عراق را نشان میدهد. این فیلم را بارها و بارها دیده ام و هر بار افسرده تر شده ام. دو ارتش به اصطلاح منظم که کمترین سر رشته ای از هنر جنگ ندارند. یکی با سربازانی با انگیزه و دیگری با ارتشی مجهز به تجهیزاتی مدرن.
در این صحنه ها ارتش مکانیزه عراق را میبینیم که با سرعتی زیاد به مواضع ایران نزدیک میشوند و حتی یک تانک ایشان هم صدمه نمیبیند، گرچه سربازان ایرانی دائما با آرپی جی و سلاحهای ضد تانک به ایشان شلیک میکنند. با این وجود سربازان عراقی از ترس از تانکهای خود فرار کرده و پای پیاده از آن دور میشوند. جالب اینکه صدها گلوله سربازان ایرانی که فاصله چندانی با ایشان ندارند، به حتی یکنفر از ایشان اصابت نمیکند، گرچه سربازان عراقی با سرعت زیادی نمیدوند.
جوانان نسل من این صحنه ها را به خوبی به یاد دارند. کشته ها و تلفات زیاد که برای تسکین اعصاب، به ایشان شهید میگفتند. آن هم برای هیچ. سربازان تعلیم ندیده و بی بضاعت، که روز به روز گوشت دم توپ میشدند. کجا بودند آن رزم آوران تعلیم دیده از دانشکده های معتبری همچون West Point؟
میخواهم این صحنه ها را برای ابد فراموش کنم ولی نمیتوانم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر