سوای اینکه 3 همه پرسی اینترنتی مهم، همگی دال بر محبوبیت قاطع شاهزاده رضا پهلوی و مشروطۀ پادشاهی بود، فعالیت سیاسی دیگر اپوزیسیون ایرانی در خارج چیست؟
واقعا غم انگیز است ولی اینجا باید به نکاتی اشاره نمایم تا به عمق فاجعۀ سیاسی اپوزیسیون پی ببرید.
با اینکه نوع فعالیتهای سیاسی مشروطه خواهان در ایران بازتابی ندارد، ولی مشروطه خواهان از فعالترین گروههای خارج نشین هستند.
ما هفته ای یکبار در فرانکفورت جلسۀ بحث و گفتگو داریم. در آغاز همگی ایستاده و سرود ملی را میخوانیم. سپس از یک سخنران دعوت به عمل آورده میشود تا از گذشته و یا از موضوع روز سخن بگوید. اغلب هم از گروههای دیگر مانند چریکهای فدایی خلق، حزب دموکرات کردستان و حزب کمونیست کارگری میهمان و یا ناظر داریم.
در چندی از موارد، یک نفر از سازمان امنیت آلمان که به زبان فارسی تسلط دارد میآید و گوش میکند که مبادا کسی سخنی خارج از قانون اساسی آلمان بزند. او ناظر است و چیزی نمیگوید و معمولا هم پیش از پایان برنامه، پس از یادداشت از جلسه، میرود.
پس از این مقدمۀ کوچک مایلم به چند مورد عجیب و غم انگیز اشاره کنم.
بدون استثناء ما هر سال سالروز ترور سیاسی رستوران میکونوس را گرامی میداریم. با تهیۀ اتوبوس به برلین رفته و چندین ساعت تحصن کرده و گاهی سخنرانی به زبان فارسی و آلمانی میشود. ولی هیچگاه شما یک فرد کرد در آنجا نمیبینید. ایشان حتی دعوت ما در مشارکت هماهنگ در این سالروز را رد میکنند. تنها کسانی که برای کشته شدگان حزب دموکرات کردستان سالروز میگیرند، مشروطه خواهان به زعم آنها مخالف ایشان هستند!
روز زن را هر ساله جشن میگیریم و به تبعیض زنان در ایران اشاره میکنیم. ولی 99 درصد شرکت کنندگان مرد هستند.
اغلب سالروزهای قتل فریدون فرخزاد را جلوی کنسولگری ملایی در فرانکفورت تحصن میکنیم. آیا حتی یکبار یک چپ ایرانی را در آنجا دیده اید؟ ملی مذهبی چی؟ مصدقی؟
به هنگام قتل ستار بهشتی، تظاهراتی جلوی کنسولگری ملایی با پرچم شیر و خورشید در فرانکفورت داشتیم.
سه چپ ایرانی که از قبل میشناختیم، برای بر هم زدن تظاهرات به آنجا آمده بودند. یکی از ایشان به یک پسر بچۀ دوازده ساله که پرچم ایران را در دست داشت با گفتن این جمله که:" این کثافت چیه که دستت گرفتی؟"، چنان چکی به گوش بچه زد که بدبخت نقش زمین شد.
شاید و باید در مورد این موارد نیز گفتمانی انجام شود.
ما که به کار خود ادامه میدهیم.
واقعا غم انگیز است ولی اینجا باید به نکاتی اشاره نمایم تا به عمق فاجعۀ سیاسی اپوزیسیون پی ببرید.
با اینکه نوع فعالیتهای سیاسی مشروطه خواهان در ایران بازتابی ندارد، ولی مشروطه خواهان از فعالترین گروههای خارج نشین هستند.
ما هفته ای یکبار در فرانکفورت جلسۀ بحث و گفتگو داریم. در آغاز همگی ایستاده و سرود ملی را میخوانیم. سپس از یک سخنران دعوت به عمل آورده میشود تا از گذشته و یا از موضوع روز سخن بگوید. اغلب هم از گروههای دیگر مانند چریکهای فدایی خلق، حزب دموکرات کردستان و حزب کمونیست کارگری میهمان و یا ناظر داریم.
در چندی از موارد، یک نفر از سازمان امنیت آلمان که به زبان فارسی تسلط دارد میآید و گوش میکند که مبادا کسی سخنی خارج از قانون اساسی آلمان بزند. او ناظر است و چیزی نمیگوید و معمولا هم پیش از پایان برنامه، پس از یادداشت از جلسه، میرود.
پس از این مقدمۀ کوچک مایلم به چند مورد عجیب و غم انگیز اشاره کنم.
بدون استثناء ما هر سال سالروز ترور سیاسی رستوران میکونوس را گرامی میداریم. با تهیۀ اتوبوس به برلین رفته و چندین ساعت تحصن کرده و گاهی سخنرانی به زبان فارسی و آلمانی میشود. ولی هیچگاه شما یک فرد کرد در آنجا نمیبینید. ایشان حتی دعوت ما در مشارکت هماهنگ در این سالروز را رد میکنند. تنها کسانی که برای کشته شدگان حزب دموکرات کردستان سالروز میگیرند، مشروطه خواهان به زعم آنها مخالف ایشان هستند!
روز زن را هر ساله جشن میگیریم و به تبعیض زنان در ایران اشاره میکنیم. ولی 99 درصد شرکت کنندگان مرد هستند.
اغلب سالروزهای قتل فریدون فرخزاد را جلوی کنسولگری ملایی در فرانکفورت تحصن میکنیم. آیا حتی یکبار یک چپ ایرانی را در آنجا دیده اید؟ ملی مذهبی چی؟ مصدقی؟
به هنگام قتل ستار بهشتی، تظاهراتی جلوی کنسولگری ملایی با پرچم شیر و خورشید در فرانکفورت داشتیم.
سه چپ ایرانی که از قبل میشناختیم، برای بر هم زدن تظاهرات به آنجا آمده بودند. یکی از ایشان به یک پسر بچۀ دوازده ساله که پرچم ایران را در دست داشت با گفتن این جمله که:" این کثافت چیه که دستت گرفتی؟"، چنان چکی به گوش بچه زد که بدبخت نقش زمین شد.
شاید و باید در مورد این موارد نیز گفتمانی انجام شود.
ما که به کار خود ادامه میدهیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر