کشور ما آبستن حوادثی تاریخیست. به غیر از مناطق ترکزبان، همه جا خون و آتش است. جوانان با از خود گذشتگی، به خیابانها ریخته و برای عدالت و آزادی، فعالیت میکنند. ایشان را میکشند، به بند میکشند، شکنجه میکنند و به ناموسشان هم دست درازی میکنند. ولی این "قهرمانان راه ایران" به کار خود ادامه میدهند که ثمره آن آزادی برای" همه" ایران و ایرانیان است.
ترکان که خود را قهرمان مینامند، خود را از این ملت نمیدانند. از ایشان نه در جنبش آزادیخواهی دوم خرداد خبری بود و نه حالا. ترکان در امن ترین جا پنهان شده اند: سوراخ موش.
لابد منتظر هستند تا جنبش به نتیجه برسد تا بر سر سفره چیده شده بنشینند. کاری که همیشه کرده اند.
شاید هم هر قومی را باید با سوژه های مورد علاقه آن قوم به جنبش فراخواند.
تاجایی که من میدانم، ترکان هزار هزار به خاطر یک "سوسک" به خیابانها ریختند و مانند گرگان زوزه زدند.
نمنه؟!
شاید ترکان را میتوان با موضوعات "حیوان دوستی" به صحنه دعوت کرد. ولی متاسفانه سوژه مردم ایران "آزادی" و "حقوق انسانی" خود میباشد. پس چطور است در موقعیت مناسب دیگری ترکان را به همکاری دعوت کنیم.
روز حمایت از حیوانات، 26 دی امسال است. بلکه آنروز ترکان را به خاطر حمایت از سوسک دیدیم!
۲ نظر:
سلام ايميل من persepolis52616@gmail.com هست به ايميل من اطلاعاتي از وطن پرستان آذري بدهيد ...من خيلي از رواج پانتركيسم نگرانم
سلام.
جنبش سبز مال خودتون!
بیز "میلتچی"یخ!
یاعلی.
ارسال یک نظر