به نظر نگارنده، ایجاد یک نهاد برای بررسی و تأیید شکنجه و علاوه بر آن پرداخت غرامت به قربانیان شکنجه، چه در رژیم گذشته و چه در رژیم ملایی، باید از اولویتهای رژیم آتی ایران باشد.
برای جلوگیری از شکنجه و مبارزه با آن از طریق اقدامات مدنی، چنین نهادی از ضروریات است. اگر امر شکنجه در کنه خود محکوم و قربانیان آن مورد تایید و دلجویی قرار نگیرند، تقبیح شکنجه به طور عمقی ممکن نمیگردد.
از طرفی این یک امر رایج در کشورهای جهان سومی میباشد که با ادعای شکنجه شدن، برای خود:
1- اعتبار خریده
2- شهرت کسب کرده
3- برای اعتقادات و باورهای خود حقانیت کسب نمود.
به این ترتیب میتوان در عین حال از سوءاستفاده های کاذب و سیاسی جلوگیر به عمل آورد.
در نوشته های خود که علائم پاتولوژی شکنجه را توضیح دادم، نشان دادم که اثبات شکنجه به کمک پزشک قانونی و افراد مجرب حتی پس از دهه ها میسر میباشد.
بنابراین باید افرادی فرا حزبی به این امور رسیدگی کنند. دعوت از افراد و پزشکان سازمان ملل به رسیدگی به این پرونده ها نیز میتواند از انگ افرادی خاص مبنی بر غرض داشتن نهاد رسیدگی به پرداخت غرامت به قربانیان واقعی شکنجه بکاهد.
من وقتی به این فکر افتادم که شرح زندان رفتن یک شخص بخصوص (نامش را به عمد نمیبرم) در زندان و شکنجه شدنش در آن محل خواندم.
او نوشته بود که در زندان ملایان سیگار موجود نبوده و آن را نوعی شکنجه برای خود دانسته بود. در موردی دیگر شرح داده بود که توالت زندان بو میداده و آن را نیز شکنجه نامیده بود.
ادعاهای زیادی در مورد شکنجه در رژیم قبل هم موجود میباشند که متاسفانه در کل اینترنت عکسی و یا مدرک خاصی موجود نیست.
این از اهمیت شکنجه شدگان واقعی میکاهد و مشکل و صدمات ایشان را به دست شوخی و کم اهمیتی میسپارد.
شکنجه تعریف بخصوص دارد که سازمان ملل آن را تعریف کرده کرده است.
امیدوارم که با رسیدگی و پرداخت غرامت به قربانیان شکنجه در آینده، برای همیشه از شر این کار غیر انسانی راحت شویم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر